The Dutch Dude's Coast to Coast

Going home after nearly two weeks of daily walking and enjoying (almost) every minute of it, made me slide into a slightly schizophrenic state when I woke up this morning and got ready to catch the bus and train back to Manchester Airport. On the one hand I was really looking forward to seeing Marjes and the children again, but on the other hand I was sure I’d miss the carefree daily routine of not having to worry about anything but putting one foot in front of the other and reaching my destination that evening.

The bus and train journey went more or less according to plan, except for the fact that the bus from Robin Hood’s Bay to Scarborough took an awfully long time to work its way through the morning rush hour in town before it reached Scarborough train station. I saw several other passengers who apparently needed to catch their daily commuter trains looking nervously at their watches as the bus crawled through the Scarborough town centre.

Fortunately Transpennine Express ran the Scarborough to York and York to Manchester Airport services more-or-less on time this morning so I had plenty of time to drop off my luggage and get to the departure gate for my flight to Amsterdam.

The flight itself was the way I like it: uneventful, and on Amsterdam Schiphol Airport my bright yellow The North Face duffel bag was one of the first off the belt, same as on the flight to Manchester two weeks ago. Originally, Marjes had planned to come and pick me up, but the afternoon rush hour turned out so bad this afternoon that I urged her to stay home and instead just drive out to the The Hague train station to come and pick me up there. I finally got home around five o’clock after what I really think is a memorable walking experience. The only thing left to do now is to write a final blog post with some conclusions I drew from my experience, as well as providing some recommendations for future Coast To Coast walkers.

Naar huis gaan na bijna twee weken dagelijks wandelen en genieten van (bijna) elke minuut daarvan zorgde ervoor dat ik in een enigszins schizofrene toestand geraakte toen ik vanochtend opstond en me klaar maakte om met bus en trein terug naar het vliegveld van Manchester te reizen. Aan de ene kant keek ik erg uit naar het weerzien met Marjes en de kinderen, maar aan de andere kant wist ik nu al dat ik de zorgeloze dagelijkse routine om nergens anders aan te hoeven denken dan mijn ene voet voor de andere te zetten en ervoor te zorgen dat ik die avond op mijn bestemming zou geraken.

De bus- en treinreis gingen min of meer volgens plan, zij het dat de bus van Robin Hood’s Bay naar Scarborough er vreselijk lang over deed om zich door het ochtendspitsuur in de stad te wurmen alvorens het station van Scarborough te bereiken. Ik zag verschillende andere passagiers, die klaarblijkelijk hun dagelijkse forensentrein moesten halen, nerveus op hun horloge kijken terwijl de bus door het stadscentrum van Scarborough kroop.

Gelukkig reden de treinen van Transpennine Express van Scarborough naar York en van York naar het vliegveld van Manchester nagenoeg volgens schema, zodat ik genoeg tijd had om mijn bagage af te geven en naar de gate voor mijn vlucht naar Amsterdam.

De vlucht zelf ging zoals ik het het liefst heb: zonder incidenten, en op Schiphol kwam mijn gele tas van The North Face als één van de eerste van de bagageband, net als na de vlucht naar manchester twee weken geleden. Oorspronkelijk was Marjes van plan geweest me te komen afhalen, maar de avondspits was zo druk geworden dat ik haar aanraadde om maar thuis te blijven en me dan maar in Den Haag van het station te komen halen. Uiteindelijk was ik rond vijf uur weer thuis na wat ik echt als een memorabele wandelervaring beschouw. Het enige dat mij rest is om nu nog een laatste stuk op mijn blog te schrijven met de conclusies die ik uit mijn ervaring heb getrokken alsmede het doen van enkele aanbevelingen voor toekomstige Coast To Coast wandelaars.

In addition to being a stop along the C2C, Grosmont is also known as the headquarters of the North Yorkshire Moors Railway, a volunteer-run railway line that operates steam engines and historic trains between Whitby and Pickering. This morning at breakfast I met the only other guest at Lisvane House today, an American named David, who had come over to work as a volunteer on the NYMR for a week or so. He even had already dressed in his boiler suit! As the B&B is right next to Grosmont Station, and my walk for today had already been shortened by putting in the additional 5km from Glaisdale (the traditional C2C stop) yesterday, I cold afford some time to look around the station and engine shed (or so I thought.)

Unfortunately, at 9:00 on a Sunday, the engine shed turned out to be still closed, but I still was able to take some pictures of a steam engine that was just being shunted to the station (see above). After buying some sandwiches and juice in the village store for today’s lunch I was ready to start on my last C2C section.

The road out of Grosmont was by far the steepest of the entire C2C (I think): a 33% slope over an estimated 1km distance! Once on top of the hill, there was a rather boring road walk across the open moor, with again a rather blustery and gusting wind from the west.

The descent from the moor top into the village of Little Beck was a far better experience. The path through Little Beck Wood was rather undulating, but very beautiful and led past the so-called Hermitage, a hollow rock, carved out by someone in the 18th century, to the waterfalls at Falling Foss. Along the path I had already met several other walkers, mainly on day walks on this Sunday, and the tea garden at Falling Foss was starting to get really crowded by the time I got there. There were many families with  children, so apparently this spot was a popular destination on days like this.

After drinking a cup of coffee and eating a delicious scone (with cream and jam, of course), I continued the walk to the end of the wood. The subsequent path through a field behind New May Beck Farm was very unclear, but eventually I spotted the signpost I was supposed to be walking to with my binoculars. The path turned out to be quite boggy and I decided there and then to avoid the next section across Graystone Hills, which was indicated on my map as wet, boggy, and generally difficult to follow.

Instead I walked along quiet country roads, initially following Raikes Lane, until I could rejoin the C2C route just before the village of Hawsker. When I spotted a bench at an intersection, I took the opportunity to eat my sandwhich lunch. Opposite this bench an information board extolled the virtues of North Yorkshire in general, and the village of Hawsker in particular. Just as I was about to dump my rubbish in the bin provided and move on, a funny local inhabitant spoke to me and asked if I noticed anything strange about the board. I didn’t, so he pointed out that it must have been designed by a left-handed person, given that the two people depicted on the board, a 17th century card player and a 20th century player of a quaint game of ring throwing, were both left handed, something he found quite extraordinary. With this piece of useful local history absorbed, I started out for the North Sea coast and Robin Hood’s Bay.

This final section was on top of the cliffs (Wainwright’s favourite landscape, but not mine!) along the North Sea. Because of the strong wind out to sea, I felt at times as if I was being blown straight off the cliffs into the abyss!

At 16:00 I arrived on the slipway leading into the sea in Robin Hood’s Bay old town. As required when completing the Coast To Coast Walk, I dipped my shoes in the North Sea, threw the pebble I had taken from the Irish Sea coast into the water, had my picture taken against the C2C shield affixed to the Bay Hotel (see below), ordered a pint of Wainwright ale in the bar and signed the C2C logbook they keep there.

190 miles completed today, home tomorrow (finally!)

Behalve als pleisterplaats van de C2C is Grosmont ook bekend als hoofdkwartier van de North Yorkshire Moors Railway, een door vrijwilligers gerunde spoorweg die met stoomlocomotieven en historische treinen tussen Whitby en Pickering rijdt. Vanochtend aan het ontbijt had ik de enige andere gast in Lisvane House ontmoet, een Akerikaan genaamd David, die gekomen was om voor een week of zo als vrijwilliger bij de NYMR te werken. Hij had zelfs al een ketelpak aangetrokken! Aangezien het B&B pal naast het station van Grosmont ligt en mijn etappe voor vandaag al ingekort was door de extra 5km gisteren vanaf Glaisdale (de reguliere C2C pleisterplaats) kon ik het mij veroorloven enige tijd door te brengen met het rondkijken op het station en in de locomotievenwerkplaats (althans, dat dacht ik.)

Spijtig genoeg bleek de locomotievenwerkplaats om 9 uur op zondag nog gesloten te zijn, maar ik kon toch nog wat foto’s maken van een stoomlocomotief die juist naar het station gerangeerd werd (zie foto hierboven). Na een paar sandwiches en wat sap te hebben gekocht in de dorpswinkel was ik gereed om aan mijn laatste C2C etappe te beginnen.

De weg vanuit Grosmont was met afstand de steilste van de hele C2C (vermoed ik): een helling van 33% over een afstand van ruim 1km! Eenmaal boven aan de heuvel volgde er een nogal saaie wandeling over een open stuk heide waar weer een tamelijk onstuimige en vlagerige wind vanuit het westen waaide.

De afdaling die vanaf de hei het dorp Little Beck binnen leidde was een veel aangenamere ervaring. Het pad door Little Beck Wood ging nogal omhoog en omlaag, maar was erg mooi en voerde langs een zogenaamd kluizenaarsonderkomen, een door iemand in de 18e eeuw uitgehold rotsblok, naar de Falling Foss waterval. Op het pad was ik al meerdere malen andere wandelaars tegengekomen, voornamelijk dagjesmensen op een zondagse wandeling, en toen ik daar aankwam was het dan ook al een drukte van belang in de theetuin bij Falling Foss. Er waren veel gezinnen met kinderen, dus blijkbaar was dit een populaire bestemming op een dag als deze.

Nadat ik een kop koffie had gedronken en daarbij een heerlijke scone (met room en jam natuurlijk) had gegeten, vervolgde ik mijn wandeling naar het einde van het bos. Het volgende stuk over een weideveld achter de New May Back boerderij was erg onduidelijk maar uiteindelijk ontdekte ik de wegwijzer waar ik naar toe moest lopen met mijn verrekijker. Het pad bleek daar al erg zompig te zijn en daarom besloot ik het daaropvolgende deel over de Graystone Hills, dat op mijn kaart als nat, moerassig en tamelijk moeilijk begaanbaar was aangemerkt, te omzeilen.

In plaats daarvan liep ik verder over rustige landwegen, eerst Raikes Lane volgend, tot ik vlak voor het dorp Hawsker weer op de C2C route uitkwam. Toen ik op een kruispunt een bank ontwaardde, nam ik de gelegenheid waar om mijn lunch met sandwiches te eten. Tegenover de bank stond een informatiebord dat kond deed van de voortreffelijke eigenschappen van North Yorkshire in het algemeen en die van het dorp Hawsker in het bijzonder. Juist toen ik op het punt stond mijn afval in de daartoe bestemde prullenbak te gooien en verder te lopen, werd ik aangesproken door een rare inwoner die mij vroeg of ik niets vreemds op het bord had gezien. Ik zei van niet en hij wees erop dat het bord ontworpen moest zijn door een linkshandig persoon gegeven het feit dat twee van de op het bord afgebeelde mensen, een 17e eeuwse kaartspeler en een 20e eeuwse speler van een curieus soort ringenwerpspel, ook linkshandig waren, iets wat de inwoner buitengewoon eigenaardig vond. Nadat ik dit stukje nuttige plaatselijke geschiedenis tot mij had laten doordringen, ging ik op weg richting Noordzeekust en Robin Hood’s Bay.

Dit laatste stuk ging over de toppen van de rotsen (Wainwright’s favoriete landschap, maar zeker níet het mijne!) langs de Noordzee. Vanwege de sterke aflandige wind voelde het af en toe aan alsof ik zo vanaf de rotsen de afgrond in werd geblazen!

Om 16:00 arriveerde ik op de scheepshelling die in de oude dorpskern van Robin Hood’s Bay de zee in leidt. Zoals gebruikelijk wanneer je de Coast To Coast wandeling hebt volbracht, maakte ik mijn schoenzolen nat in de Noordzee, gooide de kiezelsteen die ik had meegenomen uit de Ierse zee in het water, liet een foto maken van mijzelf bij het C2C bord dat aan de muur van het Bay Hotel hangt (zie hierboven), bestelde een pint Wainwright bier in de bar en tekende het logboek dat ze daar bewaren.

Vandaag 300km afgemaakt, morgen weer naar huis (eindelijk!)

Although yesterday I had declined to be picked up at the car park on Clay Bank Top and taken to my off-route B&B, I did ask for a drop off this morning because today’s walk was going to be a long one. I got underway at 8:00 and started with a very steep climb up to the top of Urra Moor. The weather was fine: broken clouds, sun, but with a strong breeze, fortunately from the west and thus in my back. It did cause a significant chill factor though, so after only an hour or so I had to stop and put on my fleece under my windbreaker.

After getting up this morning I’d put a small Compeed plaster on the remains of my blister. Without realising it, until I found out yesterday afternoon when taking a shower, I’d walked all day yesterday without a Compeed on my damaged toe without too much of a problem. Apparently the plaster had come loose during the night. The small Compeed I’d put on this morning, just in case, proved to be more of a bother than a help, and I quickly took it off again when I made the stop to put on the fleece jacket. The walking immediately became much more comfortable.

Once on top of the moor, the walk was wonderfully quiet. I saw lots of grouse again, but no other walkers until much later.

At one point, the route joins an old railway trackbed, which makes for a beautiful and easy-to-walk “highway-in-the-sky”. I followed it until I reached the famous Lion Inn for a quick lunch-stop and (unplanned) meeting with Martin-the-Scot and the gentleman from Oxford (or thereabouts).

The road-walk from the Lion Inn to Danby High Moor proved to be rather boring, but the path from thereon to Glaisdale Rigg offered a much more satisfying experience. Unfortunately, the next stage into the village of Glaisdale was along a very uneven and rocky path that quickly caused my feet to start hurting. I took the precaution of stopping and checking for any damage, but fortunately there were no blisters or any other wounds.

After passing through Glaisdale and the hamlet of Arncliffe Arms the walk continued along a beautiful path through a wood along the river Esk towards Egton Bridge. From time to time I was imagining I was an active participant in some sort of fairytale: it really was that pretty! The weather conditions had also improved: much more sun and far less wind.

The final part from Egton Bridge into Grosmont was a gentle stroll along the old toll road across Egton Estate, and I arrived in my B&B for the night, Lisvane House, by 17:00.

For dinner I went to the Station Tavern, where I met again with the owners of the B&B and what looked like the entire Grosmont cricket team who apparently had just played a successful game (but don’t ask me about the final score, as cricket numbers are entirely meaningless to me!)

Hoewel ik gisteren had afgezien van een lift vanaf het parkeerterrein bij Clay Bank Top naar mijn B&B dat enigszins naast de route ligt, had ik vanochtend wèl om een lift daarheen gevraagd, anngezien er voor vandaag een lange etappe op het programma stond. Ik vertrok om 8 uur en begon met een steile klim naar de top van Urra Moor. Het weer was goed: half bewolkt, zonnig, maar met een sterke wind, gelukkig vanuit het westen zodat ik hem in de rug had. Deze zorgde echter wel voor een aanzienlijk lagere gevoelstemperatuur, zodat ik na een uur of zo moest stoppen om mijn fleece vest aan te trekken onder mijn windjack. 

Na het opstaan vanochtend had ik een kleine Compeed blarenpleister op de resten van mijn blaar geplakt. Zonder het in de gaten te hebben gehad, totdat ik gistermiddag een douche nam, had ik gisteren de hele dag zonder Compeed op mijn gekwetste teen gelopen, zonder dat dit problemen gaf. Klaarblijkelijk had de pleister gedurende de nacht losgelaten. De kleine Compeed die ik van,orgen had aangebracht voor het geval dat, bleek meer te irriteren dan te helpen en ik haalde hem er snel weer af toen ik stopte om mijn fleece aan te doen. Het wandelen werd meteen een stuk aangenamer.

Eenmaal boven op de heide aangeland was het heerlijk rustig wandelen. Ik zag weer veel korhoenders, maar geen andere wandelaars tot een veel later tijdstip.

Vanaf een bepaald punt komt de route uit op een oude spoordijk die een mooie en makkelijk begaanbare “snelweg-in-de-lucht” vormt. Ik volgde deze tot ik bij de beroemde Lion Inn kwam voor een snelle lunchpauze en een (ongeplande) ontmoeting met Martin-de-Schot en de heer uit Oxford (of daaromtrent).

De wandeling over de weg van de Lion Inn naar Danby High Moor bleek tamelijk saai te zijn, maar het pad vanaf daar naar Glaisdale Rigg bood een veel bevredigender ervaring. Helaas volgde het volgende deel naar het dorp Glaisdale een heel oneffen en rotsachtig pad waarvan mijn voeten al snel pijn gingen doen. Uit voorzorg ben ik even gestopt om te kijken of ze schade hadden opgelopen, maar gelukkig zag ik geen blaren of enige andere wondjes.  

Nadat ik door Glaisdale en het buurtschapje Arncliffe Arms was gelopen, vervolgde ik mijn weg over een prachtig bospad langs de rivier de Esk in de richting van Egton Bridge. Af en toe verbeeldde ik me dat ik in een soort sprookje was beland, zo mooi was het hier echt! Het weer was ook aanzienlijk beter geworden met veel meer zon en veel minder wind.

Het laatste stuk van Egton Bridge naar Grosmont was was het rustig slenteren over de oude tolweg over het landgoed van Egton en ik arriveerde bij Lisvane House, mijn B&B voor die nacht, tegen 17:00 uur.

Voor het avondeten ging ik naar de Station Tavern, waar ik de eigenaren van het B&B weer ontmoette, evenals een gezelschap dat volgens mij het complete cricket team van Grosmont omvatte, die blijkbaar juist een wedstrijd hadden gewonnen (maar vraag me niet naar de einduitslag, want cricketscores betekenen helemaal niets voor mij!)

After yesterday’s flat walk, today I was headed for the hills again. The Cleveland Hills are known for their steep sides and flat-capped moor tops. Together they make up the North York Moors National Park. Fortunately this stage is significantly shorter then yesterday’s as well.

With the same Park House guests as for last night’s dinner, breakfast was another fun event. I left at 9:00 and started the rather steep climb along a forest track through Arncliffe Wood that took me up to Beacon Hill. Underway there were fine views towards the west. For a change, the weather brought clear skies and the sun was shining brightly. Definitly hat-weather.

The first moor I walked across was Scarth Wood Moor, which was followed by a walk down through a wood to the hamlet of Scugdale. I took a short break there and enjoyed the view across a valley whilst seated on a sort of “pensioner’s bench”. I think I’m ready for retirement! All in all, these last two hours were among the most enjoyable of the C2C and representative of the kind of walking I prefer: varying landscapes (woods, fields, moors), modest hills (“pleasant enough inclines”) and sun (with perhaps the odd cloud now and then.)

The next part first involved a steep climb to the top of Live Moor. My calves felt like they did in the Lake District, to be honest. When walking along Live Moor, I saw many grouse, some of them even kept watching me until I was only 2m away! The path across the moor was nicely manicured, mainly with large flagstones.

What followed was a generally fine ridge walk along Carlton Bank, which still made me feel a bit apprehensive due to my general fear of heights. The very steep descent after this was even less welcome. This is really not my thing (or rather: cup of tea).

The next event fortunately was lunch at the famous (regionally, at least) Lord Stones Cafe. Whilst sitting in the sun for about an hour, I enjoyed the sights of many a weary walker, cyclist and other visitors coming in and being revived in this very busy cafe.

After lunch yet another steep climb brought me to the top of Cringle Moor. The ridge walk along Kirkby Bank was again not to my liking and after the descent, which was even steeper and more difficult to negotiate then the previous one I cursed Mr. Wainwright right heartily for his awful taste in route planning and decided to skip the last two climbs/scrambles/ridge walks and descents. Instead I followed a parallel track, about 50m below the ridges of Cold Moor, Hasty Banks and White Hill. This track turned out to provide a pleasant walk along the edge of a forest until it joined the C2C path again near the car park at Clay Bank Top.

In order to do penance for my short-cut (only altitude-wise, not length-wise!) I decided not to call my B&B in Great Broughton for a pick-up at Clay Bank Top, as is customary on the C2C walk, but to walk into the village instead, following a permitted walkway that added another 4km or so to today’s stage, bringing it to a bit over 22km.

I thus arrived at Newlands House B&B at 16:15, quickly showered, and drank the cup of tea offered by  host Paul. For my evening meal I repaired to the Jet Miners Inn, a very pleasant country pub with an above-average menu.

Na de vlakke wandeling van gisteren ging het vandaag weer richting de heuvels. De Cleveland Hills staan bekend om hun steile flanken en afgeplatte heide-toppen. Gezamenlijk vormen ze het North York National Park. Gelukkig is deze etappe aanzienlijk korter dan die van gisteren.

Met dezelfde gasten in Park House als bij het diner gisterenavond was het ontbijt weer een leuke ervaring. Ik ging om 9 uur weg en begon aan de tamelijk steile klim over een bospad door Arncliffe Wood dat omhoog leidde naar Beacon Hill. Onderweg kwam ik langs plekken met mooi uitzicht naar het westen. Voor de verandering zorgde het weer voor een opgeklaarde hemel en scheen de zon er op los. Echt hoofddeksel-weer.

Het eerste heideveld dat ik overstak was Scartrh Wood Moor, waarna een afdaling volgde door het bos naar het dorpje Scugdale. Daar nam ik een korte pauze, waarbij ik, gezeten op een soort bankje-voor-gepensioneerden van het uitzicht over het dal genoot. Ik denk dat ik toe ben aan pensioen! Alles bij elkaar waren de afgelopen twee uur zo’n beetje de prettigste van de C2C en typisch voor mijn soort wandelen: een afwisselend landschap (bossen, velden, heide), bescheiden heuvels (“met plezante hellingen”) en zon (met wellicht zo nu en dan een enkel wolkje.)

Het volgende deel begon weer met een steile helling naar de top van Live Moor. Om eerlijk te zijn voelden mijn kuiten weer als in het Lake District. Tijdens de wandeling over Live Moor zag ik veel korhoenders, waarvan er sommige bleven zitten totdat ik tot op minder dan 2 meter was genaderd! Het pad over de hei was goed onderhouden en bestond grotendeels uit grote platte stenen.

Hierna volgde een grotendeels mooie wandeling langs de rand van Carlton Bank, die me toch af en toe nog wat ongerust maakte wegens mijn hoogtevrees. De bijzonder steile afdaling die volgde was nog minder welkom. Dit is dus, zeg maar, niet mijn ding (of, zoals de Engelsen zeggen: Not my cup of tea.)

Gelukkig was het volgende onderdeel de lunch bij het beroemde (in deze streek, tenminste) Lord Stones Cafe. Een uurtje lekker zittend in het zonnetje genoot ik van het schouwspel van menige vermoeid binnenkomende wandelaar, fietser en andere bezoekers die in deze drukke uitspanning weer op krachten kwamen. 

Na de lunch voerde een wederom steile klim me naar de top van Cringle Moor. De wandeling langs de rand van Kirkby Bank was weer niet naar mijn zin en na de afdaling, die zo mogelijk nog steiler en moeilijker begaanbaar was dan de vorige vervloekte ik de heer Wainwright recht hartelijk wegens zijn abominabele smaak in het plannen van wandelroutes en besloot ik de laatste twee klim- en klauterpartijen, richelwandelingen en afdalingen over te slaan. In plaats daarvan volgde ik een parallel pad dat zo’n 50m lager onderlangs de randen van Cold Moor, Hasty Banks en White Hill loopt. Dit pad bood een plezierige wandeling langs een bosrand totdat het weer uitkwam op de C2C route in de buurt van het parkeerterrein op Clay Bank Top.

Bij wijze van boetedoening voor het afsnijden (maar alleen in hoogte, niet in afstand) besloot ik om niet op te bellen naar mijn B&B in Great Broughton voor een lift vanaf Clay Bank Top, wat gebruikelijk is op de C2C, maar om in plaats daarvan naar het dorp te lopen langs een openbaar voetpad, wat nog zo’n 4km toevoegde aan de etappe van vandaag, waarmee die op ruim 22km kwam.

Aldus arriveerde ik om 16:15 bij Newland’s House B&B, nam snel een douche en dronk de thee die mijn gastheer Paul aanbod, op. Voor het avondmaal vervoegde ik mij bij de Jet Miners Inn, een erg leuke country pub met een bovengemiddelde menukaart.

Today’s stage is generally perceived by many C2C-ers as somewhat boring due to the relatively flat and agricultural countryside the path leads through here (the Vale of Mowbray). I was actually looking forward to it because of the promise of many, but not all, miles of quiet tarmac country roads. A bit like Holland, actually!

In Arandale House Paul had prepared a beautiful breakfast again and this time I had been tempted to have scrambled eggs with smoked salmon and vine tomatoes in addition to the muesli/fresh fruit/natural yoghurt basic “ground layer”. Arandale House is a true 5-star B&B, and not just because of the breakfast. I really look forward to coming back here one day.

After a quick stop at the large Co-Op supermarket around the corner for supplies I set off at 8:30. The sky was overcast, but it was dry, and the weather would stay much the same the entire day.

On leaving Richmond past the waterfalls in the river Swale, the first part of the walk was a pleasant stroll through a wood. Upon leaving the wood near Colburn, I met with a gentleman from Oxford (or thereabouts) and we walked together for several miles until we had negotiated the C2C diversion at Catterick Bridge that has now been in place for almost two years (adding about 3km to an already long walk.) I decided to try the pub there for a cup of coffee, while he pressed on.

Unfortunately the pub turned out to be closed, so I continued my walk alone, until I reached the village of Bolton-on-Swale. I visited the churchyard there, which is famous for the monument honouring one Henry Jenkins who allegedly died there at the ripe old age of 169 years! Upon leaving the village I met up with Martin from Scotland (originally, but living in England since many years now). When crossing a farmer’s field, we had to discourage a herd of cows who had assembled in front of the gate through which we were supposed to leave the field again. Fortunately the cows were mightily impressed by our walking sticks, especially when we were waving them about. At around noon, in a wood known as Hodber Hill Plantation, I decided to take a lunch break, but Martin declined and walked on by himself.

About mid-way of today’s stage is the village of Danby Wiske, where many walkers tend to break the long walk from Richmond to Ingleby Cross and spend the night here. At the local pub, The White Swan, I ran into Martin  and the gentleman from Oxford (or thereabouts) again, who were having their lunch break there and then. I just bought a cup of (rather weak instant) coffee, and was on my way again within 10 minutes. From here on, I enjoyed many miles of the promised flat, tarmac country roads. Beautiful!

Two pieces of excitement stood out on this largely uneventful but still enjoyable stretch. The first was a rather special railroad crossing behind Wray House farm, involving a large notice board and two very tall ladder stiles across fences (see photo below.) The second was the crossing of the notorious A19 dual carriage motorway just before Ingleby Arncliffe. This involves first looking right, trying to find a sufficiently long break in two lanes of traffic, running for the central divider (and your life), then repeating the process for traffic from the other direction and hoping you can reach the other side of the road. When you already have 36km of walking behind you, this is not a trivial task!

My B&B for tonight, Park House, is located about another km behind Ingleby Cross. I received an exceptionally warm and friendly welcome from proprietress Bev(erley), which included a glass of prosecco. Now that’s 5-stars for you! After tidying up a bit, I met with the other guests for tonight, who included Martin the Scot, 2 British gents I’d already briefly met before a couple of times, one of whom is really suffering blister-wise, and 2 gentlemen from Ireland. We were served a fantastic home-cooked dinner by Bev and her mum (I think), during which many a tall walking/outdoor experience story was swapped.

With an odd, somewhat burning feeling in my upper thighs (must have been the 39 kilometers) I went to bed and slept like a log.

De etappe van vandaag wordt door veel C2C-ers als nogal saai beoordeeld vanwege het tamelijk vlakke en agrarische landschap waar de route hier doorheen voert (de Mowbray vallei). In feite keek ik er wel naar uit omdat het een belofte inhield van veel, maar niet alleen maar, kilometers aan rustige geasfalteerde landwegen. Een beetje zoals in Nederland eigenlijk!  

In Arandale House had Paul weer een heerlijk ontbijt geserveerd en dit maal was ik bezweken voor de verleiding van roerei met gerookte zalm en trostomaten naast de muesli/vers fruit/verse yoghurt basis “onderlaag”. Arandale House is waarlijk een 5-sterren B&B en ik kijk er nu al naar uit om hier ooit terug te komen.

Na een kort bezoek aan de grote Co-Op supermarkt om de hoek voor proviand ging ik om 8:30 op pad. De lucht was zwaar bewolkt, maar het was droog en de rest van de dag zou dat zo’n beetje zo blijven. 

Na Richmond te hebben verlaten langs de watervallen in de Swale was het eerste deel van de route een prettige wandeling door het bos. Toen ik in de buurt van Colburn het bos uitkwam, ontmoette ik een heer uit Oxford (of daaromtrent) en samen wandelden we een aantal kilometers totdat we de wegomlegging, die nu al meer dan 2 jaar bij Catterick Bridge is voorgeschreven, voorbij waren (en waarmee nog eens 3km worden toegevoegd een een toch al lange etappe.) Ik besloot om hier te trachten een kop koffie te drinken in de pub, terwijl hij verder liep.

Helaas bleek de pub gesloten en dus wandelde ik in mijn eentje weer verder tot ik bij het dorp Bolton-on-Swale kwam. Daar bezocht ik het kerkhof, dat beroemd is vanwege het monument ter ere van ene Henry Jenkins die volgens de overlevering aldaar stierf op de gezegende leeftijd van 169 jaar! Toen ik het dorp weer uit liep, ontmoette ik Martin uit Schotland (oorspronkelijk, althans, maar nu alweer vele jaren in Engeland woonachtig). Toen we een weiland door moesten, moesten we wel een kudde koeien, die zich verzameld hadden voor het hek waardoor wij de wei weer geacht werden te verlaten, ontmoedigen. Gelukkig ware de koeien danig onder de indruk van onze wandelstokken, in elk geval wel toen we ze hevig in het rond zwaaiden. Tegen het middaguur, in een bosje dat bekend staat als Hodber Hill Plantation, besloot ik om lunchpauze te houden, maar Martin zag daarvan af en wandelde alleen verder.

Ruwweg halverwege de etappe ligt het dorp Danby Wiske, waar veel wandelaars de lange etappe van Richmond naar Ingleby Cross onderbreken en een nachtje overblijven. In de plaatselijke pub, de White Swan, kwam ik Martin en de heer uit Oxford (of daaromtrent) weer tegen die op dat moment aldaar hun lunchpauze hielden. Ik kocht slechts een kop (nogal slappe instant) koffie en ging binnen 10 minuten weer verder. Vanaf dat moment kon ik van de vele beloofde vlakke geasfalteerde landweggetjes genieten. Geweldig!

Een tweetal opwindende momenten sprongen er nog uit op dit verder tamelijk rustige maar toch wel aangename stuk. Het eerste betrof een nogal bijzondere spoorwegovergang achter de boerderij Wray House, bestaande uit een groot waarschuwingsbord en twee hoge ladders om over de hekken te klimmen (zie foto hierboven.) Het tweede was het oversteken van de beruchte vierbaans A19 snelweg vlak voor Ingleby Arncliffe. Dit gaat door eerst naar rechts te kijken, proberen om een voldoend lange onderbreking in twee rijen verkeer te vinden, te rennen naar de middenberm (en voor je leven), vervolgens deze procedure te herhalen voor het verkeer uit de andere richting en dan maar te hopen dat je de overkant van de weg kunt halen. Wanneer je al 36km  wandelen achter de rug hebt, is dit geen makkelijke taak!

Mijn B&B voor vannacht, Park House, ligt zowat nog een kilometer na Ingleby Cross. Ik werd daar uitzonderlijk warm en hartelijk ontvangen door eigenares Bev(erly) met zowaar een glas prosecco. Dat zijn nog eens 5 sterren! Nadat ik me een weinig had opgekalefaterd, maakte ik kennis met de overige gasten van vanavond, waaronder Martin de Schot, 2 Britse mannen die ik al een paar keer eerder was tegengekomen en waarvan er één lelijk last had van blaren, en 2 heren uit Ierland. Door Bev en haar moeder (denk ik tenminste) werd een fantastisch diner voor ons gekookt. Gedurende het diner ging menig sterk verhaal over wandelen en/of natuurervaringen over tafel.

Met een wat vreemd, enigszins branderig gevoel in mijn bovenbenen (dat zullen de 39km wel geweest zijn) ging ik naar bed en sliep als een roos.

Probably due to the fact that I wouldn’t have to cover any significant distance today, I woke up at 5:30 already. It turned out I was the only guest last night, since another one had cancelled his reservation. I had another very good, healthy (non-cooked) breakfast, except for the coffee, which was rather weak. To counteract that, the first thing I did when heading into town was buying The Guardian at WH Smith’s and then repairing to the local Costa Coffee (Starbucks) for a decent cup.

My next stop was a visit to Richmond Castle (see picture in today’s heading) where I walked around the exhibition and castle ruins, which are quite impressive, not least because of the spectacular location on top of a cliff overlooking the waterfalls in the river Swale. When walking around I received a text message from Mick, saying: “Miles of lovely flat tarmac road!”. I can’t wait to continue the walk already!

In the afternoon I ingested some more local culture by means of a visit to the Green Howards museum, which documents the history of the Yorkshire Regiment. A short walk along the Swale, catching a good view of the waterfalls, was all the exercise I allowed myself today.

Dinner at the Town Hall pub was “cheap and cheerful” (Spotted Dick pudding for desert!) with pleasant conversation with a young Dutch couple who were touring from the north of Scotland towards Dover in the south, mainly camping along the way, and with the barman.

The weather forecast for tomorrow’s long walk is fortunately quite reasonable: overcast/broken clouds and dry. I’m also quite happy that my blister seems to be slowly healing. It didn’t bother me at all today when walking around town. The same holds the nails of my two big toes, which had already turned blue on day one after the descent from Dent Fell, when they apparently didn’t have enough room to move in my Meindl boots. Their condition seems to get better as well.

Vermoedelijk omdat ik vandaag geen grote afstand zou hoeven af te leggen, werd ik al om 5:30 wakker. Ik bleek vannacht de enige gast geweest te zijn omdat een andere zijn reservering had afgezegd. Ik nam weer een erg goed (uitgezonderd de koffie, die nogal slap was) en gezond (niet-Engels) ontbijt. Om hiervoor te compenseren, was het eerste wat ik deed toen ik de stad in ging een exemplaar van The Guardian kopen bij WH Smith’s (zoiets als Bruna/AKO), waarna ik mij naar de plaatselijke Costa Coffee (zeg maar: Starbucks) begaf voor een ordentelijke kop. 

Mijn volgende halte was een bezoek aan het kasteel van Richmond (zie de foto in de kop van dit verslag) waar ik de tentoonstelling in het museum bezocht en door de kasteelruïne wandelde, die erg indrukwekkend zijn, niet in het minst door de spectaculaire ligging bovenop een rots die uitkijkt over de watervallen in de rivier de Swale. Terwijl ik daar rondliep, kreeg ik een sms-je van Mick waarin stond: “Kilometers heerlijk vlakke asfaltwegen!” Ik kan nu al bijna niet wachten om verder te kunnen wandelen!

‘s Middags nam ik nog meer lokale cultuur tot mij middels een bezoek aan het Green Howards museum, gewijd aan de historie van dit Yorkshire regiment. Een korte wandeling langs de Swale en het uitzicht op de watervallen waren de enige inspanning die ik mezelf vandaag gunde.

Het diner in de Town Hall pub was “gezellig en goedkoop” (met als toetje een “Spotted Dick” cake-je!), vergezeld van prettige gesprekken met een jong Nederlands stel die van Noord-Schotland richting Dover tourden, waarbij ze onderweg voornamelijk kampeerden, en met de barman.

De weersverwachting voor de lange wandeling van morgen ziet er gelukkig heel redelijk uit: zwaar tot half bewolkt en droog. Ik ben ook erg blij dat mijn blaar gestaag lijkt te genezen. Toen ik vandaag door de stad wandelde, had ik er totaal geen last van. Hetzelfde geldt voor de nagels van mijn twee grote tenen, die blauw geworden waren op dag 1, na de afdaling van Dent Fell, toen ze klaarblijkelijk niet genoeg bewegingsruimte hadden in mijn Meindl schoenen. Hun toestand lijkt ook te verbeteren.

A familiar sound entered my ears when I woke up around 7 this morning. You guessed it: rain! Breakfast in The Manse was really good, with loads of fresh fruit, muesli, cruesli and other high-fiber stuff, fresh yoghurt, etc, so I wasn’t sorry I’d declined to order a cooked breakfast last night.

I’d pre-arranged (his cell-phone coverage in Yorkshire seems to be, let’s say, sub-optimal) with Mick to meet at 9:00 on the village green, and after a quick stop at the village store for supplies we set off for today’s relatively short walk. The rain had stopped by then and the forecast said it would likely stay away for the rest of the day.

The first part of the walk was along a river path, which later merged with the quiet tarmac (our favourite surface!) country lane.

Near the hamlet of Marrick we had to cross several farm fields. Usually this isn’t much of a problem, but this time the stile in one of the dry-walls seperating two, had the above sign affixed to it. A careful reconnaissance of the field yielded no sign of any bull, so we quickly slipped through the gate, made for the gate at the other side of the field, where… it turned out there was indeed no bull around.

Just past Marske village, we met up with the large group of Americans and Australians we had already encountered several times. In a long convoy we tackled the only climb in today’s section along a muddy path up Applegarth Scar. What initially looked like a rather steep ascent, for the first time really turned out to be one of these “pleasant enough inclines” so frequently mentioned in the C2C guide books. At the top of the climb a few drops of rain started to fall and we decided to put on our rain pants and put the rain jackets/ponchos within reach on top of our packs.

Fortunately, after a gentle stroll through Whitcliffe Forest, it turned out the rain had disappeared again and it stayed dry until we entered the town of Richmond at 13:30. Civilization!

Arandale Guest House turned out to be a wonderful B&B, where I had a room with my own balcony. As I was scheduled to spend the next day in Richmond before continuing my walk, I inquired after a launderette somewhere in town. I was very glad that my host kindly offered to take care of that for a modest fee, relieving me of the job of waiting for a couple of hours while my laundry was being done.

Mick and I then proceeded with a modest amount of shopping in downtown (read: around the market square) Richmond for stuff such as: more Compeed blister bandaids, thinner inner soles for my Meindl boots to create more space for my toes, a new toothbrush (which I’d left behind in The Old Croft House in Kirkby Stephen) and the like.

We ended up having our farewell dinner at a French-themed restaurant (“Rustique”, where the french waiter had the most fabulous ‘Allo-‘allo accent!). After a really splendid three-course dinner (first one on the walk), we drank a final malt whisky in a pub and I took leave of Mick who was going to continue his walk tomorrow.

When I returned to Arandale House, it turned out my toothbrush had already caught up with me after all, but had accidentally been placed with someone else’s luggage, causing me to miss it when I checked in. Well, now I have two for the remainder of the walk. Joy!

Een bekend geluid bereikte mijn oren toen ik vanochtend om ongeveer 7 uur wakker werd. Je raadt het al: regen! Het ontbijt in The Manse was erg goed, mer veel vers fruit, muesli, cruesli en ander spul met veel vezels, verse yoghurt, etc., dus ik had geen spijt dat ik gisterenavond geen warm ontbijt had besteld.

Ik had al eerder met Mick afgesproken (zijn mobiele-telefoon-bereik in North Yorkshire is, zeg maar, sub-optimaal) dat we elkaar om 9 uur op het grasveld in het midden van het dorp zouden ontmoeten en na een kort bezoek aan de dorpswinkel om victualiën in te slaan, gingen we op weg voor de relatief korte etappe van vandaag. De regen was inmiddels opgehouden en volgens de weersverwachting zou hij de rest van de dag ook wegblijven.

Het eerste deel van de wandeling volgde een pad langs de rivieroever dat later uitkwam op een rustige, geasfalteerde (ons favoriete wegdek!) landweg.

Nabij het buurtschap Marrick moesten we een paar weidevelden doorkruisen. Gewoonlijk is dit geen probleem, maar dit maal was het hierboven afgebeelde bord aan het overstaphekje in het muurtje tussen twee weiden bevestigd. Een voorzichtige verkenning van de wei leverde geen enkel levensteken van een stier op, dus glipten wij snel door het hekje naar het hek aan de overkant van de wei, waar… er inderdaad nergens een stier te zien was.

Net voorbij het dorpje Marske haalden we de grote groep Amerikanen en Australiërs in, die we al een paar keer eerder waren tegengekomen. In een lange stoet begonnen we aan de enige klim in de etappe van vandaag langs een modderig pad Applegarth Scar op. Voor de eerste keer bleek, wat er eerst als een tamelijk steile klim uitzag, dit maal echt een “redelijk plezante helling” te zijn die zo vaak genoemd wordt in de C2C reisgidsen. Bovenaan de klim begon het een beetje te spetteren en besloten we onze regenbroeken aan te doen en ons regenjack/poncho binnen handbereik boven op onze rugzakken te houden.

Na een rustige wandeling door het bos van Whitcliffe bleek de regen weer te zijn verdwenen en het bleef droog tot we om 13:30 de stad Richmond binnenliepen. De beschaving!

Arandale Guest House bleek een prachtig B&B te zijn, waar ik een kamer kreeg met mijn privébalkon. Omdat ik volgens plan de volgende dag in Richmond zou blijven alvorens mijn wandeling weer voort te zetten, vroeg ik of er ergens in de stad een wasserette was. Ik was erg blij toen mijn gastheer vriendelijk aanbood daar voor te zorgen tegen een bescheiden vergoeding, zodat ik verlost was van een paar uur wachten terwijl mijn was werd gedaan.

Mick en ik gingen toen het centrum in (lees: naar het marktplein) van Richmond om wat boodschappen te doen, zoals: nog meer Compeed blarenpleisters, dunnere binnenzolen voor mijn Meindl schoenen om mijn tenen meer ruimte te geven, een nieuwe tandenborstel (die ik was vergeten mee te nemen uit The Old Croft House in Kirkby Stephen) en zo meer.

Tenslotte genoten we ons afscheidsdiner in een Frans-achtig restaurant (“Rustique”, waar de Franse ober een geweldige ‘Allo-‘allo accent had!). Na een waarlijk uitstekend 3-gangen diner (het eerste op de wandeling) dronken we nog een laatste glas malt-whisky in een pub en nam ik afscheid van Mick, die morgen zijn wandeling gaat voortzetten.

Toen ik terug kwam in Arandale House bleek mijn tandenborstel me toch te hebben achterhaald, maar was hij per ongeluk bij de bagage van iemand anders gelegd, zodat ik hem niet had gevonden toen ik had ingecheckt. Nou ja, nu heb ik er twee voor de rest van de wandeling. Hoera!

In spite of the weather forecast (“overcast but dry, getting sunnier and sunnier during the day”) I woke up around 6:45 to the sound of rain again. As I had another short section to walk today, I’d scheduled breakfast for 8:30, thus avoiding the large group of around 15, mainly American and Australian (imagine the noise level!) walkers whom I’d heard asking for breakfast at 8:00 last night.

Mick and I had originally planned to depart Keld at 9:30, but because of the unexpected and seemingly persistent rain, in addition to the modest length of today’s walk, we rescheduled for 10:00. We ended up hitting the road (well, a country lane, effectively) at 9:45 when all of a sudden the clouds broke and the sun peeked through.

From the staff at Keld Lodge we heard that a pub in the village of Gunnerside, about halfway on today’s walk, would be open for lunch and therefore we decided not to order a packed lunch.

According to Wainwright’s book, today’s walk would be a “gentle stroll” all the way into Reeth. The first part proved to be just that, along the river Swale. At a footbridge leading into the village of Muker (according to some this is to be pronounced as “Mucker”) we decided to take it and follow the road (again) towards Gunnerside. We later got confirmation that this was a wise choice, as the path along the river proved to be quite muddy and slippery. Wainwright’s “high road” along the hill tops and lead mining remains was not recommended anyway today because of the high winds.

In Gunnerside we enjoyed a good “walker’s” lunch of soup and sandwiches/wraps, after which we continued along the road toward Reeth. We did try another section of Wainwright’s path along the river Swale, but again, this proved to be rather difficult going due to the wet conditions over the last few days.

Fortunately the road to Reeth turned out to be extremely quiet. We soon found out this was because of a road closure, as North Yorkshire Highway maintenance crew were in the process of repaving the road. Simply wonderful!

We arrived in Reeth around 15:30. As Mick and I were staying in different B&B’s, we agreed to meet in one of the (Yes, Reeth is a veritable metropolis with at least 3 pubs, see picture above!) local establishments and ended up having dinner in The Bulls’s Head.

My B&B, The Manse, once again, was on of these wonderful, privately owned and operated, guesthouses where I was warmly welcomed and had an excellent room and good night’s rest.

Ondanks de weersverwachting (“zwaar bewolkt doch droog, steeds zonniger gedurende de dag”) werd ik rond 6:45 weer eens wakker met het geluid van regen. Omdat ik vandaag maar een korte etappe af te leggen had, had ik het ontbijt geregeld voor 8:30, ook al om zodoende een grote (ca. 15 mensen) groep van hoofdzakelijk Amerikaanse en Australische wandelaars (stel je het geluidsniveau voor!) te vermijden die ik de avond daarvoor hoorde vragen om ontbaijt rond 8 uur.  

Mick en ik waren oorspronkelijk van plan geweest om om 9:30 uit Keld te vertrekken, maar wegens de onverwachte en naar het leek aanhoudende regen, gekoppeld aan de bescheiden lengte van de wandeling voor vandaag, wijzigden we ons plan naar 10:00. Uiteindelijk gingen we om 9:45 op pad toen toch opeens de bewolking week en de zon doorbrak.

Volgens Wainwright’s boek zou de tocht van vandaag een “rustige wandeling” zijn, helemaal tot aan Reeth. Het eerste deel bleek inderdaad zoiets te zijn langs de oever van de rivier de Swale. Bij een voetgangersbrug die naar het dorp Muker (volgens sommigen dient dit uitgesproken te worden als “Mucker”, of “Vuilerik”) leidde, besloten we deze over te steken en verder (weer eens) de landweg te volgen in de richting van Gunnerside. Later hoorden we dat dit een verstandige keuze was, aangezien het pad langs de rivieroever erg modderig en glad bleek te zijn. De door Wainwright aanbevolen “hoge route” over de heuveltoppen en langs de resten van loodmijnen werd sowieso al niet aanbevolen vanwege de sterke wind.

In Gunnerside genoten we van een prima “wandelaars” lunch, bestaande uit soep en sandwiches/wraps, waarna we onze weg vervolgden naar Reeth. We probeerden weer een stuk van Wainwright’s pad langs de oever van de Swale te volgen, maar wederom bleek dit nogal lastig door de natte weersomstandigheden gedurende de afgelopen dagen.

Gelukkig bleek de weg naar Reeth uitzonderlijk rustig te zijn. Al snel kwamen we er achter dat de reden hiervan was dat de weg was afgesloten omdat een North Yorkshire Highway onderhoudsploeg bezig was de weg opnieuw te asfalteren. Grandioos (voor ons)!

We kwamen rond 15:30 in Reeth aan. Aangezien Mick en ik weer in verschillende B&B’s logeerden, spraken we af elkaar in één van de (Jazeker, Reeth is een heuse metropool met niet minder dan 3 pubs, zie de foto in de kop van dit verslag!) plaatselijke etablissementen te ontmoeten en uiteindelijk gingen we eten in The Bull’s Head.

Mijn B&B, The Manse, was weer zo’n geweldig, particulier bedreven, pension waar ik hartelijk werd verwelkomd en in een uitstekende kamer van een prima nachtrust genoot.

At reception into The Old Croft House last night I had been warned that, as the Packhorse office is also located in Kirkby Stephen, they would be early in picking up my luggage this morning, so I had to pack my bag first before going to breakfast.

Breakfast was wonderful (fresh fruit, yoghurt, excellent coice of cereals), just the ticket for a day of strenuous walking about the Cubria/North Yorkshire countryside! I had a chat with Simon from Packhorse when he came to collect the luggage and asked him about the conditions on top of 9 Standards Rig, which can be notoriously boggy. According to him (and thus I’m claiming total plausible deniability here!)  it couldn’t be worse up there due to the heavy rain over the past few days, and it would be wise to take the fairly quiet country road to Keld instead.

We (Mick and myself) thus enjoyed a very nice walk, interrupted only a few times by cars (A Toyota MR2 rally! Well, it was a Sunday) or recklessly (in our view) speeding cyclists and (crazy) long-distance runners. The weather was OK(-ish), except for a rather chilly breeze, especially whenever we crossed a hill crest.

The landscape was quit desolate: heather, bogs, sheep… we must be nearing Yorkshire. And indeed: about midway between Kirkby Stephen and Keld we crossed the Cumbria-North Yorkshire border.

We arrived in Keld around 13:30 (early, nice for a change!), allowing me some blog-time and put in 2 posts, thus catching up with some of my back log. To be honest: we heard from a group of other walkers that conditions on top of 9 Standards Rigg had been reasonable. Another bummer after missing out on the climb of Grisedale Hause in the Lake District.

Keld Lodge provided a very nice and big (3 beds) room, an excellent dinner, and very good wifi, were it not (again!) for a shaky internet connection, courtesy of British Telecom (shame!) which died around 22:00.

Bij de ontvangst in The Old Croft House gisteren was ik al gewaarschuwd dat mijn bagage vanochtend erg vroeg zou worden opgehaald, aangezien het kantoor van Packhorse in Kirkby Stephen is gevestigd. Daarom moest ik mijn tas al inpakken alvorens te gaan ontbijten.

Het ontbijt was heerlijk (vers fruit, yoghurt, ruime keuze aan ontbijtgranen), precies wat een mens nodig heeft voor een dag inspannend wandelen door het landschap van Cumbria/North Yorkshire! Toen hij de bagage kwam halen, maakte ik een praatje met Simon van Packhorse en vroeg hem naar de situatie op de top van 9 Standards Rig, berucht om de soms zompige omstandigheden daar. Volgens hem (en dientengevolge beroep ik mij hier geheel op “aannemelijk verschoningsrecht”) kon de situatie niet slechter zijn vanwege de hevige regenval van de afgelopen dagen en zou het verstandiger zijn om in plaats daarvan de behoorlijk rustige landweg naar Keld te volgen. 

Wij (Mick en ikzelf) genoten aldus van een prettige wandeling die slechts een enkele maal werd onderbroken door wat auto’s (Een Toyota MR2 rally! Nou ja, het was tenslotte zondag) of roekeloos (in onze optiek) hard rijdende wielrenners en (idiote) lange-afstands hardlopers. Het weer was (tamelijk) OK, zij het dat er een nogal frisse bries waaide, in het bijzonder wanneer we een heuveltop over moesten.

Het landschap zag er nogal troosteloos uit: heide, moeras, schapen… we kwamen vast in de buurt van Yorshire. En inderdaad: ongeveer halverwege Kirkby Stephen en Keld staken we de grens tussen Cumbria en North Yorkshire over.

We arriveerden in Keld rond 13:30 (vroeg, fijn voor de verandering!), zodat ik tijd had voor dit blog en 2 verslagen kon schrijven waarmee ik mijn achterstand wat inliep. Eerlijkheid gebied mij trouwens te melden dat we van andere wandelaars  hoorden dat de omstandigheden op 9 Standards Rig heel redelijk waren. Weer een tegenvaller nadat we de beklimming van Grisedale Hause in het Lake District ook al hadden overgeslagen.

Keld Lodge gaf me een heel prettige en grote kamer (met 3 bedden), en serveerde een uitstekend diner. Het wifi netwerk was ook heel goed, zij het dat de verbinding met het Internet (alweer!) tamelijk instabiel was – met de complimenten van British Telecom (schaam je!) – en er rond 22:00 helemaal mee ophield.